Heybeli. Bir başı taçlandırır gibi yaz kış hiç ağarmayan yemyeşil çamları ile Heybeli. Çamdan rengini, güneşten ışığını, denizden koyuluğunu alan su halkaları ile çevrili Heybeli. Ruhunu ıssızlığın koynunda dinlendiren, sessizliğinde neşe ve gelişmesini bulan Heybeli. Kasvetinde en ateşli gönülleri serinlendiren, gecelerinde en derin kalp acılarını dindiren, çamlıklarında en içli aşkları barındıran Heybeli· Gözyaşlarının suladığı, sevda ninnilerinin beslediği, kayın ağaçlarının kamçıladığı, aşk yuvalarının süslediği Heybeli. Onun mehtabı. Onun gurubu· O Heybeli'nin akşamları! Yine bir akşamdı. Yine Burgaz'ın başını göğe münacat yıldızı gibi diktiği çam tepelerinin yerden göğe uzanan yakut dizileri gibi kızıl alevler içinde yanıp tutuştuğu akşamlardan biriydi. O, bir çamın altında ve çamların örgü örgü örttüğü ve Burgaz'ı bütün güzellik ve şirinlikleri ile gözönüne serdiği her akşamki köşesindeydi. Yaz akşamıydı. Gurubun en renkli, en dolgun bir akşamı. Dalgındı. Gurubu içine, gönlüne gözüne doldurur gibi kendinden geçmişti. Deniz, Heybeli'nin her yaz akşamının loşluğunda yeşili, maviyi, karayı buluşturup gölgelendiren ve Kaşık adasına doğru dalga dalga akıtan su renklerini bir bağış ve ayrılık hediyesi gibi sanki güneşe sunuyor, onun, yarının sabahında daha ihtişamla doğacak sarılığına hayran ve mahcup bakan, kızaran, sıkılan, bunalan…

---